Twins SoonHoon - CUT

            "อือ..."

            เสียงหวานร้องครางในลำคอประท้วงเมื่อลมหายใจคล้ายกับว่ากำลังจะหมดไป พี่ชายทั้งสองที่คนหนึ่งกำลังสาละวนอยู่กับการช่วงชิมกลีบปากนุ่มนิ่ม อีกคนกำลังฟ้อนเฟ้นสะโพกอันมีน้ำมีนวลที่บัดนี้เปลือยเปล่าเพราะฝีมือตนจำต้องหยุดการกระทำทุกอย่างทันที

            แฝดพี่ซูนยองจัดท่าให้ร่างเล็กพิงลงกับอกของตนในขณะเดียวกันก็เปลี่ยนที่มาสูดกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มที่ติดอยู่บนปกเสื้อโดยได้กำไรเป็นการกดจูบฝากฝังรอยเอาไว้บริเวณลำคอ แฝดน้องอย่างโฮชิเองก็ไม่ได้น้อยหน้า จัดการปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตนักเรียนนั่นออกทีละเม็ดและเริ่มขบกัดยอดอกสีหวานเรียกเสียงครวญครางให้ออกมาแทนที่เสียงหอบหายใจ

            "ม-- ไม่เอาแล้ว อื้อ จีฮุน.. จีฮุนรู้สึกแปลก ๆ "

            ก็รู้สึกแปลกทุกครั้งไม่ใช่หรอกหรือ เวลาที่พวกเขาทำเรื่องแบบนี้ด้วยกัน แต่ว่า ยังมีคำพูดงอแงจากตุ๊กตาตัวน้อยก็ยิ่งตื่นเต้นขึ้นนี่นะ คนน่ารักเนี่ย จะทำอะไรก็น่ารักไปหมดนั่นแหละ

            "ไม่เอาตอนนี้ พรุ่งนี้เดี๋ยวพี่ก็กลับมาเอาจีฮุนอยู่ดีแหละครับ" ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเอาในที่นี้คือความหมายใดสำหรับประโยคที่แฝดพี่พูดออกมา

            "แกล้งน้อง ซูนยองแกอย่าทำให้น้องต้องเสียเด็ก" และแน่นอนว่าเมื่อพูดไปแบบนั้น แฝดน้องผู้แสนจะเป็นสุภาพบุรุษก็ตอกกลับทำเอาคนพี่หน้ามุ่ยทันที

            "ถ้างั้น... เอางี้ไหม" เจ้าของแผ่นอกแกร่งที่คนกำลังงอแงพิงอยู่เอ่ยพลางยิ้มกริ่มจนผู้เป็นฝาแฝดถึงกับส่ายหัว แต่เขาเองก็กำลังจะทำให้จีฮุนกลายเป็นเด็กถูกตามใจเหมือนกันนี่นะ ดูจากแววตาฉ่ำหวานที่กำลังมองมาสิ

            "จีฮุนชอบจูบของพี่ซูนยองหรือพี่โฮชิมากกว่ากันครับ"

            ไร้สุรเสียงตอบรับจากตุ๊กตาตัวน้อย เห็นทีจะมีเพียงเสียงครางหวานกับการแอ่นกายรับสัมผัสที่ถูกส่งมอบให้อย่างเผลอไผล

            "ก็รู้สึกแปลก ๆ ทั้งสองคน อือ~ " นิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อเสื้อถูกดึงแหวกออกให้ไปกองอยู่ที่ข้อศอก ฟันคมของซูนยองขบกัดลงบนผิวเนื้ออย่างหมั่นเขี้ยว

            "อย่ากัดสิ จีฮุนเจ็บนะ" เสียงของเด็กน้อยที่ยังไม่แตกเนื้อหนุ่มดีดังหงุงหงิง แน่นอนว่าเข้าทางให้ใครบางคนได้เอ่ยตอบเพื่อกลั่นแกล้ง

            "มีอย่างอื่นที่เจ็บกว่านี้อีกนะครับจีฮุน"

            "งือ~"

            และแล้วก็เป็นอีกครั้งที่หนุ่มน้อยจำต้องร้องทั้งบิดกายไปมาด้วยความรู้สึกเสียงซ่าน ไม่มีป้อมปราการใดสามารถป้องกันส่วนกลางลำตัวของเขาได้อีกแล้ว ปลายลิ้นอุ่นของอีกฝ่ายจึงสามารถโลมเลียอวัยวะไวต่อความรู้สึกนี่ได้อย่างไม่ต้องยุ่งยาก ฝ่ามือที่รูดรั้งขึ้นลงช่วงเหลือนั่นเองก็ทำร้ายเขาใช่ย่อย

            รู้สึกเหมือนมีผีเสื้อเป็นร้อยตัวบินอยู่ในท้อง...

            "อื้อ ไม่เอาแล้ว อือ พี่โฮชิ อ๊ะ หยุดนะ" แม้นว่าจะร้องห้ามปราม แต่ดูจากท่าทางแล้วตรงกันข้ามอย่างเห็นได้ชัด ในเมื่อมือเล็กเอื้อมมาขยุ้มเรือนผมสีฟ้าอมเทาเอาไว้เสียจนยุ่งเหยิง เรียวขาขาวแยกออกจากกันโดยอัตโนมัติ และในตอนนี้ก็โดนดึงให้แยกออกจากกันมากขึ้นด้วยฝีมือของใครอีกคนที่กำลังสนุกกับการฝากรอยไว้ตามไหล่มน

            ทว่า จู่ ๆ มือทั้งสองข้างที่เคยกดศีรษะของพี่เลี้ยงเอาไว้กลับออกแรงดันให้เจ้าตัวออกห่าง ใบหน้าหวานแสดงออกถึงสีหน้าแห่งความทรมาน ทั้งตัวสั่นระริก ผู้ช่ำชองกว่าหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะผละออกห่าง หากแต่ยังคงขยับมือให้เป็นจังหวะเร็วเร่ง

            "อ๊า ! "

            เสียงกรีดร้องดังขึ้น หาใช่จากความเจ็บปวด แต่มาจากความสุขสม โฮชิปล่อยมือจากส่วนไวต่อสัมผัสของจีฮุน นิ้วทั้งห้าของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบคาวสีขาวขุ่น ร่างเล็กกระตุกอยู่สอง สามครั้งแล้วจึงหยุดนิ่ง พลางหอบหายใจถี่จนแผ่นอกขาวกระเพื่อมขึ้นลง

            นิ้วเรียวยาวของแฝดน้องแตะลงบนหน้าท้องแบนราบของคนตัวเล็กก่อนจะลากไล้ลงมาเรื่อย ๆ จนถึงจีบเนื้อสีหวาน สัมผัสที่แตะพอผ่าน ๆ พอให้อีกฝ่ายได้บิดเร้ากายอีกครั้งพร้อมทั้งเปล่งเสียงครางไพเราะเสนาะหู แฝดพี่เองก็ไม่ยอมน้อยหน้าเท่าไหร่

            เพราะถ้าหากน้อยหน้ากว่าคนที่มีฉายาในบริษัทว่าพ่อมหาสุภาพบุรุษละก็ เจ้าของฉายาคาสโนว่าคงจะเสียชื่อเอาได้...

            ปลายนิ้วทั้งสามของร่างสูงแตะลงบนริมฝีปากเห่อช้ำ จีฮุนอ้าปากออกตามที่สมองสั่งด้วยความเคยชินจากการถูกจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่าจากพี่ชายทั้งสอง ลิ้นอุ่นโลมเลียมันอย่างเพลิดเพลิน นัยน์ตาคู่สวยปิดลงทั้งที่ยังมีน้ำตาเอ่อคลอหน่วย

            แต่แล้วก็ต้องเบิกตากว้าง สะดุ้งโหยงเมื่อปลายนิ้วในโพรงปากของตนเมื่อครู่ถูกถอดถอนออกและเริ่มรุกรานช่องทางด้านหลังพร้อมกันกับอีกคน

            "ม-- อ๊ะ ไม่เอา อื้อ ! "

            จีฮุนจบประถม และผ่านวิชาคณิตศาสตร์มาด้วยเกรดที่สวยงาม ทำไมจะบวกเลขไม่ได้ ดังนั้น นิ้วทั้งสองของคนทั้งสองที่กวาดวนอยู่ภายในช่องทางคับแน่นนั้นจึงไม่นับว่าเป็นสอง... ต้องบอกว่า ตอนนี้นิ้วทั้งสี่กำลังสอดแทรกสำรวจภายในโดยไม่สนว่าโพรงนุ่มจะกระตุกตอดรัดถี่ขนาดไหน

            "รู้สึกเป็นไงบ้าง ตัวเล็ก" กระซิบข้างหูของคนที่กำลังทำหน้ามุ่ย และแทนที่จะได้คำตอบกลับได้การหลั่งน้ำตามาแทน และในตอนนี้เองซูนยองก็ได้สายตาเป็นเชิงดูจากโฮชิ มือข้างที่ยังว่างอยู่ยกขึ้นมาปาดหยาดน้ำสีใสที่ไหลอาบแก้มออกให้พลางจูบขมับเป็นการปลอบประโลม

            "ไม่ต้องร้องนะ เด็กดี ไม่ต้องร้อง"

            "มันอึดอัดนะ... อื้อ ไม่ชอบเลย อ๊ะ"

            ไม่ต้องรอให้จบประโยคหรอก เรื่องที่อึดอัดนั่นก็รู้ดี เพราะดูจากสีหน้าและพิจารณาจากอายุของจีฮุนแล้ว ทุกอย่างน่ะ เล็กไปหมดเลย... ทั้งแผ่นหลังกับแผ่นอกขาวเนียน แขนที่กำลังกอดแฝดน้องอยู่ ขาที่กำลังยกขึ้นตั้งชั้นซ้ำยังแยกออกกว้างจนแทบเป็นรูปตัวเอ็ม สะโพกกลมมีเนื้อน่าขย้ำ รวมทั้ง... ช่องทางด้านหลังนี่ด้วย มันเล็กเสียจนคิดว่าจะสามารถทำสิ่งที่คิดเอาไว้จากนี้ได้หรือไม่

            ท้ายที่สุดแฝดทั้งสองก็ประสบความสำเร็จหลังจากควงวนตามหาจุดสัมผัสนั้นอยู่ครู่หนึ่ง เสียงร้องครางของตุ๊กตาตัวน้อยดังจนทั้งคู่คิดว่าคงดังออกไปจนถึงนอกห้อง

            เวลาของนิ้วมือน่ะหมดไปแล้ว... ต่อจากนี้แหละจะเป็นของจริง...

            "ถ้าเจ็บก็บอกพี่นะครับ"

            "ถ้าเจ็บก็ครางออกมาให้สุดเสียงเลยนะคนเก่ง"

            ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่าสองประโยคนี้แฝดคนไหนเป็นผู้พูด หากแต่เรื่องที่ใครจะพูดนั้นไม่ได้สำคัญเลยแม้แต่น้อย ที่สำคัญน่ะคือ คนที่กำลังถูกรุกรานจากคนทั้งคู่ต่างหาก

            ใช่ว่าเรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดในเวลาหลายอาทิตย์ที่ผ่านมา เวลาว่างของจีฮุนหมดไปด้วยเพราะการสอนวิธี"รัก"จากพี่น้องบ้านควอน ทีแรกเด็กหนุ่มก็รู้สึกไม่ชอบเท่าใดนัก แต่นานวันเข้าก็ยิ่งหนักเข้า จากกอดกันเฉย ๆ กลับกลายเป็นเริ่มจูบ จากจูบธรรมดา ๆ ก็กลายเป็นว่ามีการใช้ลิ้นเข้ามาเก็บกวาดเอาความหวาน

            ท้ายที่สุดก็กลายเป็นการประสานกายเชื่อมต่อความรู้สึกพิศวาส...

            ถ้าเป็นแฝดน้องอย่างโฮชิ แผ่นหลังของเขาจะสัมผัสกับเตียงไปตลอดทั้งคืน และได้รับความรักอย่างอ่อนหวานนุ่มละมุน ในทางกลับกัน ถ้าหากเป็นแฝดพี่อย่างซูนยอง ก็คงต้องเสียเวลาเดากันเสียหน่อยว่าจะได้รับความรักอย่างร้อนแรง ณ ส่วนใดของบ้าน

            โซฟา ? บันได ? ห้องน้ำ ? หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องแต่งตัว ? หรือจะเป็นที่อ่างอาบน้ำ ?

            เดาไม่ได้ หากแต่ทุกครั้งเขาก็ไม่ได้เดาอยู่แล้ว เพราะทันทีที่บทรักเริ่มขึ้น ในหัวของจีฮุนก็ขาวโพลนไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกแล้ว

            อันที่จริงก็ไม่ต่างจากตอนนี้เท่าไหร่...

            "อ๊า ! " เพราะเสียงร้องที่เปล่งออกมานั้นดังพอ ๆ กันไม่ว่าจะเป็นครั้งไหน "เจ็บ ! จีฮุนเจ็บนะ ! "

            ส่วนปลายของความเป็นชายของพี่เลี้ยงทั้งสองกำลังพยายามสอดแทรกเข้ามาด้านใน ยังดีที่ช่องทางด้านหลังนั้นได้รับการขยายมามากและดีพอที่จะไม่ทำให้เด็กน้อยของพวกเขาต้องร้องไห้งอแง

            ปลายเล็บของผู้รับสัมผัสจิกลงบนท่อนแขนของผู้มอบสัมผัส อย่างไรก็ตาม ความเจ็บปวดในตอนนี้เทียบแล้วน้อยนิดนัดหากเทียบกับอารมณ์รักที่กำลังครุกรุ่น

            "อื้อ ! จีฮุน เจ็บ พอแล้ว ! "

            การห้ามปรามยังคงไร้ผล เมื่อร่างกายทำในสิ่งตรงกันข้ามอย่างที่มักเป็นบ่อย ๆ ฝาแฝดจะไม่พูดถึงว่ามันคับแน่นขนาดไหน จะไม่พูดถึงด้วยว่าการที่สามารถดันแก่นกายเข้ามาจนสุดได้นั้นรู้สึกดีเพียงใด รวมทั้ง จะไม่พูดถึงว่าตอนที่ได้ขยับกายสวนเข้าออกนั้นเร่าร้อนเพียงใด

            ก็นะ จีฮุนเป็นเด็กอายุสิบสาม ยังไร้เดียงสาต่อโลกใบนี้นัก แค่ขยับสะโพกกดตัวเองลงรับกับจังหวะของพวกเขาที่มีประสบการณ์มากมายแล้วถือว่าใช้ได้

            "อ๊า ! อึก อื้อ~ "

            และแล้ว เสียงร้องไห้ก็แปรเปลี่ยนเป็นเสียงร้องร่ำไม่เป็นภาษาด้วยความเสียวซ่าน ความรู้สึกเจ็บปวดทั้งหมดถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกแปลกประหลาดที่แม้จะเคยได้รับจากในคราก่อน ๆ หากแต่ในครั้งนี้กลับต่างออกไป

            การถูกรักพร้อมกันโดยคนสองคนทำให้คนตัวเล็กอยากจะเป็นบ้า ในหัวขาวโพลนไปหมด สิ่งที่มองเห็นได้ในตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นภาพเบลอ ๆ สิ่งที่ชัดเจนเห็นทีจะมีเพียงภาพของใบหน้าหล่อเหลากับเสียงพร่ำบอกรักของซูนยองและโฮชิ

            "พี่ซูนยอง อ๊ะ พี่โฮชิ รู้สึก.. อือ รู้สึกดีจังเลย"

            อย่างที่พูดไป เด็กไร้เดียงสายังไงก็ไร้เดียงสา โกหกไม่เป็นอยู่แล้ว แล้วในเมื่อพูดมาแบบนี้มีหรือคนเป็นพี่จะไม่เร่งรัวจังหวะโถมสะโพกเข้าใส่จนคนน้องพูดอะไรไม่ได้อีกต่อไปนอกจะส่งเสียงพยางค์เดียวจะพวก เสียงครางกระเส่า

            ท้ายที่สุด หลังจากใช้แรงไปกับการตอบสนองความต้องการของร่างกายและหัวใจแล้ว ความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลก็ถูกปลดปล่อย หยาดน้ำลื่นหนืดเปื้อนซึมที่ปากทางผสมกับเลือดอันเกิดจากการฉีกขาด

            "จีฮุน เจ็บไหมครับ" แฝดพี่เอ่ยถามด้วยการกระซิบพร้อมทั้งขบกัดใบหูเบา ๆ พอให้สะดุ้ง แต่พอเห็นว่าตุ๊กตาน้อยส่ายหน้าให้เพียงเท่านั้นล่ะ...

            "พี่ซูนยองรักจีฮุนนะครับ เพราะฉะนั้น..."

            "พี่โฮชิก็รักจีฮุนเหมือนกันนะครับ ตามที่ซูนยองว่า..."

            รอยยิ้มกรุ้มกริ่มปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมคายของสองแฝด จีฮุนกำลังหอบหายใจถี่เพื่อพยายามสูบอากาศเข้าปอดหลังจากที่ต้องหายใจไม่เป็นจังหวะอยู่นาน ลำคอของเด็กหนุ่มแห้งผากจนแทบจะเปล่งเสียงไม่ได้ กระนั้น กลับต้องลอบกลืนน้ำลายให้แสบคอเล่น ๆ เมื่อโพรงนุ่มด้านหลังเริ่มบีบรัดและสัมผัสสิ่งที่ขยายตัวขึ้นมาอีกครั้ง

            "เรามารักกันต่อเถอะนะครับ จีฮุนคนเก่งของพี่ ๆ "

            จูบหวานละมุนถูกป้อนให้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

            กายยังคงเชื่อมต่อกันและขยับเข้าออกซ้ำ ๆ แม้จะเชื่องช้าผิดกับคราวที่แล้ว หากกลับเข้ามาจนถึงจุดไวต่อความรู้สึกอันลึกสุดและถอนกลับไปออกจนเกือบสุดและดึงดันเข้ามาใหม่

            ท่อนขาและหน้าท้องเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบคาวของของเหลวสีขุ่น

            ตอนนี้เวลาเท่าไหร่อีจีฮุนไม่สามารถรับรู้ได้ แต่ที่รู้แน่ ๆ อยู่ในใจตอนนี้มีอยู่สองอย่าง หนึ่ง พรุ่งนี้เขาจะได้รับการลาหยุด พักผ่อนสบายใจบนเตียงทั้งวันโดยมีพี่ชายทั้งคู่คอยประคบประหงม และสอง...

            ฝาแฝดควอนจัดเป็นพวกร้อนแรง จะฉายาสุภาพบุรุษ หรือฉายาคาสโนว่า คนร้อนแรงก็ร้อนแรงเสียจนแผดเผาแทบไหม้หลอมละลายคาอก

            "รักที่สุดเลย พี่ซูนยอง พี่โฮชิ"

            ดีหน่อยที่คุณแม่ของเขาและคุณแม่ของอีกฝ่ายไปเที่ยวกันนาน... ป่านนี้ก็ไม่รู้ว่าจะเที่ยวรอบโลกหรือยัง แต่ถ้าถึงตอนนั้น จีฮุนก็คงได้รับความรักอย่างเปี่ยมจนล้นแล้วล่ะ

            "พี่ก็รักจีฮุนเหมือนกันครับ"

            "น่ารักไปทั้งตัวแบบนี้ใครเขาจะไม่รักกันล่ะ"

            อ้อ อันที่จริง เคยมีคนถามจีฮุนอยู่นะ ว่าเขาแยกคนทั้งคู่อย่างไร คำตอบน่ะ ก็แค่ฟังเสียงกับลองสัมผัสดู ทำไมน่ะหรือ...

            ก็เพราะเขาได้ฟังเสียงกระซิบคำพิศวาสและรับสัมผัสอันหนักหน่วงจากทั้งคู่จนเคยชินแล้วยังไงล่ะ...

            อา.. จะย้ำอีกครั้งแล้วกันนะ อีจีฮุนก็คือเด็กหนุ่มวัยสิบสามปีผู้เป็นที่รักของพี่ควอนซูนยองและพี่ควอนโฮชิยังไงล่ะ