Your Sweet Voice - JUNHAO - CUT
"จะเห็นแก่ตัวมากกว่านี้ก็ได้นะ"
"พี่ยังไม่อยากพรากผู้เยาว์"
ดวงตาของอัลฟ่าเบิกกว้าง
เมื่อกายถูกดันออก ให้นอนลงบนเตียง
กลิ่นหอมของดอกไม้จากกายร่างโปร่งเริ่มทำให้การควบคุมตัวเองเป็นเรื่องยาก
และยิ่งยากขึ้นไปอีกเมื่อมาร์ถดกายไปอยู่ระหว่างสองขาของเขาแล้ว
มือขาวจัดการปลดกระดุม
รูดซิปกางเกงของเขาลง ในตอนนั้นเอง ในหัวของชายหนุ่มก็มีแต่คำว่าฉิบหาย
"พี่ไม่ได้พกถุงยางมา"
"ก็สด"
"จะบ้าหรือไง
ไม่ได้เด็ดขาด" จบประโยค ผู้พูดดันตัวคู่สนทนาให้นอนลงตามเดิม
เด็กคนนี้จะใจกล้าเกินไปแล้ว "ปลดกระดุมเสื้อออก"
ผู้ฟังทำตามอย่างว่าง่าย
กระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำถูกปลดออกทุกเม็ด สาบเสื้อถูกปัดออกให้พ้น
เผยให้เห็นผิวขาวเนียนน่าสัมผัส กดจูบเบา ๆ ลงบนหน้าท้องแบนราบ ค่อย ๆ ไล่ขึ้นไปจนถึงยอดอกข้างหนึ่ง
ครอบครองมันเอาไว้ ก่อนใช้ลิ้นโลมเลียสลับกับห่อปากดูดดุนจนเกิดเสียงน่าอาย
ในขณะที่มือก็ไม่ได้ปล่อยว่าง บดคลึงอีกข้างที่ยังไม่ได้รับการปรนเปรอ
สัมผัสที่แตกต่างทำเอาโอเมก้าตัวน้อยถึงกับต้องแอ่นกายเข้าหา
พร้อมทั้งครางฮือในลำคอ
เรียวขาสองข้างถูกแยกออกกว้าง
อาภรณ์ช่วงล่างถูกปลดเปลื้องออกอย่างง่ายดาย
รอยแผลเป็นบริเวณต้นขาทำให้นึกถึงวันเก่า ๆ
แต่ในตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญเท่ากับการกอดโซลเมทของตัวเองเอาไว้ให้แนบชิดอีกแล้ว
ริมฝีปากผละออกจากแผ่นอกที่แข็งเป็นไตเพราะได้รับการปลุกปั่น
มือข้างนั้นเลื่อนต่ำลงมากอบกุมแก่นกายของคนใต้ร่างเอาไว้
ขยับขึ้นลงอย่างเชื่องช้า มันทรมานจนเด็กหนุ่มน้ำตาคลอ
"อย่าแกล้งมาร์"
เรียวปากเห่อช้ำขยับเอื้อนเอ่ย
"ไม่ได้แกล้งเสียหน่อย"
ในตอนนั้นเองผู้พูดก็พลันแร่งจังหวะเสียรัวเร็ว จนส่วนปลายมีน้ำเหนียวปริ่มออกมา
หยาดน้ำตาไหลอาบสองแก้ม ดวงตาฉ่ำหวานจับจ้องมาที่ผู้มอบสัมผัส ไม่ได้อ้อนวอน
แต่กำลังคาดโทษอยู่
"ไหนใครบอกว่าให้พี่เห็นแก่ตัวกว่านี้ได้ไงครับ"
จักรินหัวเราะในลำคอ เขาแยกขาสองข้างของร่างบางออกกว้าง
ชันมันขึ้นจนเป็นรูปตัวเอ็ม ช่องทางด้านหลังเฉอะแฉะด้วยสารหล่อลื่นที่โอเมก้าขับออกมาตามสัญชาตญาณเพื่ออำนวยความสะดวก
"อ๊ะ
! " มรุคีตาร้องออกมา ความรู้สึกแปลกประหลาดก่อเกิด
เมื่อปลายนิ้วของอีกคนแตะลงบริเวณจีบเนื้อ "อย่าแกล้งกันแบบนี้นะ ฮือ"
คนเก่งในตอนนี้เริ่มร้องไห้งอแง
ส่วนคนที่ปฏิเสธในตอนแรกก็กำลังเอื้อมมือไปควานหาของในลิ้นชัก จอห์นนี่ชอบพาแขกสาว
ๆ ไม่ก็โอเมก้ามาที่นี่บ่อย ๆ มันต้องมีบ้างสิ ของแบบนั้น
"ครูสุขศึกษาเคยบอกเอาไว้
ว่าก่อนที่จะมีเพศสัมพันธ์เราต้องป้องกัน"
"แล้วจะมาสอนสุขศึกษาอะไรตอนนี้
อื้อ ! " อ้าปากเถียงได้ยังไม่จบประโยคดี
เรียวนิ้วของคนอายุมากกว่าก็สอดแทรกเข้ามาด้านใน ทำเอาตัวสั่นไม่ต่างกับลูกแมวตกน้ำแล้วถูกไดร์เป่า
"สอนวิชาเพศศึกษาแบบปฏิบัติต่างหาก"
ว่าพลางค่อย ๆ งอนิ้ว ให้ส่วนปลายสัมผัสกับผนังด้านใน
ก่อนจะแทรกอีกหนึ่งนิ้วเข้าไป และขยับเข้าออกอย่างรวดเร็ว "มาร์บอกพี่เองนะ
ว่าให้เห็นแก่ตัวได้ เพราะฉะนั้น ต่อให้เราร้องให้หยุด พี่ก็จะไม่หยุดแล้ว"
"ไหนว่าไม่มีถุงยางไง
อ๊า ! " และก็เป็นอีกครั้ง ที่โอเมก้าไม่สามารถพูดจนจบประโยคได้
เพราะช่องทางด้านหลังถูกรุกรานด้วยนิ้วที่เพิ่มจำนวนขึ้นจนเป็นสาม มันทั้งงอ
หมุนควงไปมา และกดย้ำซ้ำ ๆ ลงบนจุดไวสัมผัส รู้สึกดีอย่างแปลกประหลาดเสียจนอยากจะร้องไห้
"มีสิ"
ซองสีเงินในมืออีกข้างอยู่ในระดับสายตาพอดี และภาพของร่างสูงที่ใช้ฟันกัด
ฉีกมันออกก็ทำให้รู้สึกหน้าร้อน ทั้งที่ไม่ได้เป็นไข้ เรียวขาสองข้างสั่นระริก
หัวใจในอกซ้ายเองก็เช่นกัน อีกนิดมันคงจะออกมาเต้นที่ด้านนอกแล้ว
อัลฟ่าร่นอาภรณ์ช่วงล่างลงต่ำ
สวมอุปกรณ์ป้องกันอย่างใจเย็น
ผิดกับคนที่กำลังมีอาการฮีทฉับพลันเพราะได้กลิ่นของโซลเมทอกลับกำลังตัวสั่น
ขนาดมาตรฐานก็จริง นั่นไม่ใช่ปัญหา แต่ปัญหาน่ะ คือการที่ครั้งนี้มันเป็นครั้งแรก
แถมตัวเองก้ยังไปทำปากเก่งเอาไว้อีก
แย่แล้ว
เขาควรจะทำยังไงดี ร่างกายกำลังเรียกร้องหาอัลฟ่าที่จะเข้ามาเติมเต็ม ใจกำลังกลัว
แต่สัญชาตญาณกลับบอกให้โอนอ่อนต่ออีกฝ่าย
จีบเนื้อปากทางกระตุกถี่
เพื่อรัดเรียวนิ้วทั้งสามที่ถูกถอนออกไป มันชุ่มด้วยของเหลวหนืดใส ใบหน้าของมรุคีตากลายเป็นสีแดง
ริมฝีปากเม้มเข้าหากัน มือสองข้างยกขึ้นโอบแผ่นหลังของจักริน
ปลายเล็บกดลงบนผิวเนื้อของคนอายุมากกว่าเป็นการพยายามสงบจิต สงบใจ
เมื่อรับรู้ได้ถึงส่วนปลายที่ค่อย ๆ สอดแทรกเข้ามา
ใบหน้าเชิดเงยขึ้น
หยาดน้ำตาไหลอาบสองแก้มเป็นทาง ร่างกายเริ่มสั่งให้ร้องไห้ออกมา
ไม่ใช่เพราะรู้สึกเจ็บเพียงอย่างเดียว แต่เพราะรู้สึกดีจนสรรหาคำมาบรรยายไม่ได้ด้วย
"อื้อ
! อย่านะ"
อัลฟ่าหยุดชะงัก
และจูบซับน้ำตาให้กับเด็กดื้อไปหลายครั้งทั้งบริเวณเปลือกตาที่ปิดลง พวกแก้ม
รวมไปถึงกลีบปาก
"อย่าช้า"
ผู้ฟังถอนหายใจ
ก่อนจะยึดเอวบางเอาไว้แน่น กระแทกกายเข้าหาอย่างแรงจนคนเบื้องล่างเชิดหน้าขึ้นคอแทบเคล็ด
ซ้ำยังจิกเล็บลงมาจนช้ำห้อเลือด
"ไอ้ตัวแสบ
เข้าด้ายเข้าเข็มยังจะทำเป็นเล่นอีก" ดุไปเล็กน้อย
แต่แรงบีบรัดที่ได้รับนั้นไม่เล็กน้อยเลย เขาจูบเบา ๆ
ที่หน้าผากชื้นเหงื่อของคนอายุน้อยกว่า "ไม่แกล้งแล้วครับคนเก่งของพี่
ไม่เกร็งนะ"
การขยับกายเป็นไปได้อย่างยากลำบาก
ภายในคับแน่นจนแทบจะปลดปล่อยออกมาตั้งแต่แรกที่สอดใส่ ราวกับว่าเขากำลังรังแกเด็กอยู่อย่างนั้นแหละ
"มาร์
ระหว่างคิตตี้กับหมีพูห์ชอบอะไรมากกว่ากัน"
"ใช่เวลามาถามหรือไง
ฮือ" คนตอบสะอึกสะอื้น
ก่อนจะแอ่นกายขึ้นจนแผ่นหลังไม่ติดเตียงเพราะการขยับกายช่วงล่าง
สะโพกอวบกระทบกับหน้าขาของคนด้านบนเกิดเป็นเสียงที่น่าอาย
ที่ไม่รู้ว่าจะอายทำไมอีก เพราะมาถึงขั้นนี้แล้ว
"แล้วถ้าจะกินแซลมอน
จะกินดิบหรือสุก"
"นี่คือบทสนทนาบนเตียงหรือ"
จักรินยักไหล่
ก่อนจะถอนหายออก ค่อย ๆ ประคองกายให้คนอายุน้อยกว่าคว่ำหน้าลง แทรกกายเข้าหาอีกครั้ง
พร้อมทั้งทาบทับกายลงกับแผ่นหลังของคนเบื้องล่าง และวางมือของตนไว้บนหลังมือของอีกฝ่าย
ประสานนิ้วเข้าหากันเพื่อทำให้มั่นใจว่าเขาจะไม่ทำอะไรรุนแรง
งั้นหรือ
?
เสียงเนื้อกระทบกันดังขึ้นทุกทีที่อัลฟ่าขยับสะโพกรัวเร่ง
กลิ่นกายหอมหวานของโอเมก้ากำลังมอมเมาชายหนุ่มเช่นกัน
เส้นผมที่ปิดบังบริเวณหลังลำคอเอาไว้ถูกปัดออก
ก่อนที่คมเขี้ยวจะขบลงบนผิวเนื้อฝากร่องรอยตีตราเอาไว้
มรุคีตารู้สึกเหมือนทั้งตัวอ่อนปวกเปียกไร้เรี่ยวแรง
ความอบอุ่นที่ได้รับจากอ้อมกอดที่เบื้องบน
สามารถแผดเผาเขาได้ไม่ต่างกับความเร่าร้อนที่เบื้องล่าง เด็กหนุ่มปลดปล่อยออกมาอีกครั้งโดยที่กลางกายไม่ได้รับการปรนเปรอใด
ๆ อีกเลย ริมฝีปากถูกครอบครองอีกครา คราวนี้มันเป็นจูบที่หนักแน่นและเร่งเร้า
แต่ก็ดี
เขาไม่ชอบอะไรช้า ๆ ถึงจะทำอะไรช้า ๆ ประณีต ๆ อย่างร้อยมาลัยได้ดีก็เถอะ
"เป็นของพี่แล้วนะ"
คนเบื้องบนกระซิบข้างหูของโซลเมท ก่อนที่อารมณ์จะถูกผลักดันจนถึงฝั่ง
ชายหนุ่มขบกรามแน่น จากนั้นจึงหอบหายใจออกมา ไม่ต่างคนอายุน้อยกว่า
"เป็นของพี่นานแล้ว"
โอเมก้าหันหน้ามาจูบเบา ๆ ข้างแก้มของอีกคน
"แต่ตอนนี้เป็นของพี่แบบออฟฟิเชียล"
"ยังจะเล่นอีก"
"ทีพี่จักรทำได้เลย
คำถามประหลาด ๆ ก่อนหน้านี้น่ะ"
"ดื้อ"
จักรินหัวเราะเบา
ๆ ในขณะที่ค่อย ๆ ถอนกายออกมาหลังจากอาการน็อทสิ้นสุดลง
เขาประคองให้ร่างบางพลิกกายกลับมานอนหงายอีกครั้ง
มรุคีตายิ้มให้เขาทั้งที่นัยน์ตายังคงฉ่ำด้วยน้ำตา
"ก็ดื้อกับพี่คนเดียวแล้วกัน"
อิอิ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น