CUT ฟิครพต
บานประตูถูกปิดและล็อกอย่างแน่นหนา ที่นี่ไม่ใช่ห้องของมยองโฮ ชายหนุ่มจึงไม่รู้ว่าควรก้าวไปในทิศทางไหน
ฝ่ามือของเจ้าของห้องเองที่ดันบ่าของเขาให้ถอยหลังไปจนติดผนัง กดจูบลงมาบนกลีบปากนิ่มอีกครั้ง ดูดดึง ขบกันมันจนเห่อช้ำในขณะที่ลากมือผ่านแผ่นอก หน้าท้อง ต่ำลงมาถึงกางเกงขาสั้น ปลดกระดุม รูดซิป และดึงมันออกไปพร้อมกับชั้นในของคนตัวบาง
ไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรมากนัก ตัวเจ้าของอาภรณ์เองก็ไม่ได้สนใจด้วยว่ามันจะถูกโยนลงไปกองไว้ตรงไหน เพราะในตอนนี้ ริมฝีปากของอีกฝ่ายที่คลอเคลียอยู่บริเวณปลายคาง จูบไล่ไปถึงคอระหง จงใจขบฟันลงให้เกิดเป็นรอย
วาดวงแขนโอบรัดรอบเอวของคนตรงหน้าเอาไว้ ดึงให้ขยับเข้ามาแนบชิดมากขึ้น ไล้ปลายนิ้วของตนไปตามแนวสันหลังของร่างบางบีบขย้ำสะโพกอย่างสนุกมือทั้งที่กำลังป้อนจูบให้กับอีกฝ่ายให้หลงมัวเมาไปกับมันอีกครั้ง บันท้ายนุ่มพอดีมือถูกฝ่ามือทั้งสองข้างของชายหนุ่มแหวกออกเปิดทางให้นิ้วเรียวยาวได้สัมผัสกับช่องทางสีสวยที่กำลังกระตุกถี่ด้วยแรงอารมณ์ที่ถูกปลุกปั่น
ร่างสูงนิ่วหน้าเล็กน้อยด้วยเพราะการบีบรัดที่ทำให้รู้สึกอยากจะบ้าคลั่งจับคนตัวบางกระแทกกระทั้นเสียให้สมใจ แต่เขาก็ยังอยากจะถนอมคนที่กำลังเชิดเงยใบหน้า เผยอริมฝีปากแดงช้ำเพื่อสูดอากาศเข้าปอดสลับกับส่งเสียงครางหวานหูยามเมื่อสิ่งที่รุกล้ำเข้ามาหมุนควงไปรอบ ๆ เพื่อขยายช่องทาง
"อ๊า ! " กรีดร้องออกมาเสียดังอย่างหลงลืมตัวเมื่อเรียวนิ้วถูกดึงออกมาอย่างรวดเร็ว สะโพกอวบถูกประคองเอาไว้ แผ่นหลังถูกดันให้แนบติดกับผนังห้องอีกครั้ง เรียวขาขาวเกี่ยวรัดเข้าที่เอวของอีกฝ่ายทันทีที่เมื่อถูกอุ้มขึ้นให้อยู่ในท่วงท่าที่ดูล่อแหลม เสียงของเข็มขัดที่ถูกปลดออกยิ่งชวนให้เขินอายเสียจนต้องซุกหน้าที่ขึ้นสีเรือลงบนบ่าของคนที่มีประสบการณ์มากกว่าก่อนจะต้องแหงนเงยขึ้นและร้องครวญครางออกมาอีกครั้งเมื่อบางสิ่งที่มีขนาดใหญ่กว่านิ้วที่ถูกส่งเข้ามาเบิกทางนั้นกำลังดุนดันเข้ามาในกาย
หยาดน้ำสีใสค่อย ๆ ซึมเอ่อคลอที่ดวงตากลมสวย มือที่โอบรัดแผ่นหลังของชายหนุ่มเอาไว้เริ่มขยับเกร็งเสียจนปลายเล็บที่เริ่มยาวแล้วจิกครูดเข้ากับผิวเนื้อของอีกฝ่าย
จุมพิตละมุนประทับลงบนหน้าผากของตัวเล็กเป็นการปลอบประโลมก่อนจะดันกายเข้าหาช่องทางอุ่นนุ่มจนสุดและนิ่งค้างเอาไว้ ขณะเดียวกัน ก็ละไล้ริมฝีปากลงต่ำ จูบซับน้ำตาให้อย่างนิ่มนวลก่อนจะบดคลึงเคล้ากลีบปากนิ่มอีกครั้งพร้อมทั้งเริ่มขยับกายอย่างเชื่องช้าเพื่อให้อีกฝ่ายได้ปรับตัว จนในที่สุด แววตาที่แฝงไว้ด้วยความเจ็บปวดก็เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นหวานฉ่ำด้วยอารมณ์วาบหวามเสียจนหมดสิ้น ซ้ำยังมองจ้องเข้าไปในตาของผู้ที่กำลังรู้สึกเหมือนเสียสูนและเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้อย่างยั่วยวนทั้งกำลังส่งเสียงครวญครางเสนาะหู
"จุน... งือ... รู้สึกดีจัง" และยิ่งมีเสียงเอ่ยพร่ำเช่นนี้อยู่ข้างหูด้วยแล้ว ผู้ที่กำลังขยับกายเร่งจังหวะป้อนความสุขตักตวงเอาความหวาน แลกเปลี่ยนกันและกันกับคนที่กำลังลากเล็บจิกข่วนแผ่นหลังของเขาอยู่ก็รู้สึกเหมือนจะเป็นบ้าไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด
ยิ่งเร่งจังหวะมากเท่าใด เสียงของมยองโฮก็ยิ่งดังขึ้น แววตาที่มองมาก็ยิ่งดูยั่วยวนมากขึ้น จนอดใจไม่ไหวเผลอกระแทกกายตบสะโพกเข้าหาเสียแรงจนคนตัวบางร้องเสียงหลงแต่ก็ยังมิวายจะยิ่งทำให้ชายหนุ่มเป็นบ้ายิ่งขึ้นด้วยการส่งเสียงกล่าวบรรยายความรู้สึกและเอ่ยขอให้ขยับกายรัวแรงยิ่งขึ้นตามขีดของอารมณ์ที่กำลังไต่ระดับสูงขึ้น
และเมื่อแรงอารมณ์มาถึงขีดสุดด้วยการผลักดันจากทั้งช่วงล่างที่ขยับรัวเร่งกับจูบที่ได้รับซ้ำแล้วซ้ำเล่าประหนึ่งว่าจะไม่ได้สัมผัสเรียวปากนิ่มนี้อีก ท้ายที่สุด ผลลัพธ์ของมันก็ถูกปลดปล่อยออกมา
ร่างบางกำลังหอบตัวโยนในขณะที่อีกฝ่ายกำลังจะถอนกายออกจากช่องทางนุ่ม หยาดคาวขาวขุ่นบางส่วนไหลย้อนลงมาเปราะเปื้อนบั้นท้ายนุ่ม และบางส่วนที่ถูกปลดปล่อยออกมาทั้งที่ยังไม่ได้แตะต้องส่วนสงวนนั้นเลยแม้แต่น้อยเปรอะเปื้อนอยู่บนหน้าท้องแบนราบ
"จะหยุดแค่นี้หรอ..." ทว่า ทุกการกระทำก็ต้องหยุดลงเมื่อประโยคที่ชวนให้คาดไม่ถึงดังขึ้นให้ได้ยิน ในขณะที่ผู้พูดกำลังช้อนตามองมาอย่างออดอ้อน ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะเป็นประเภทที่ถ้าได้เริ่มแล้วคงจะหยุดลงได้ยาก
"อย่าโกรธผมแล้วกันนะครับ มยองโฮ..." ปากก็ว่าไป ส่วนมือก็เริ่มลงมือปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่ร่างเล็กสวมใส่อยู่ออกไปให้พ้น เพราะถึงไม่ถอดตอนนี้ ยังไงก็ต้องถอดมันออกไปเพื่อซักเอาคราบของหยดคาวเหล่านั้นออกอยู่ดี จุนอวียกยิ้มมุมปากก่อนจะโอบประคองอีกคนเอาไว้และเริ่มขยับก้าวไปที่เตียงซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก
"เพราะกว่าจะถึงเช้าคงอีกยาว อย่าหมดแรงไปก่อนล่ะครับ... คนเก่งของผม..."
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น