One shot : Rock #SoonHoon
มีแค่คุณเท่านั้นที่ควบคุมผมได้
นี่ผมเป็นโรคอะไรกันแน่
ผมมัวเมาในกลิ่นนั้น เหมือนกับตกไปอยู่ในค่ำคืนที่ยาวนาน ที่รัก...
"อื้อ..."
เสียงครวญครางที่ข้างหูทำให้ชายหนุ่มแทบเป็นบ้า ผิวขาวละเอียดเนียนนุ่มยามเมื่อได้สัมผัส รอยจูบมากมายไล่ลงมาตั้งแต่คอ ไหล่ หน้าอกแบนราบ หน้าท้อง หรือแม้กระทั่งขาเรียวเล็กที่กำลังเกี่ยวเข้ากับเอวของเขาอยู่
"อะ... ช้า อื้อ ! "
คำพูดคล้ายกับกำลังเย้ยหยันของร่างที่กำลังบิดเร้าพร้อมทั้งขยับโต้ตอบกลับทำให้ผู้ฟังจำต้องหยัดกายสวนกลับก่อนจะกดจูบลงบนกลีบปากซึ่งทำหน้าที่ท้าทายเมื่อครู่
จังหวะที่เร่งเร็วขึ้นหลังจากมองของขวัญชิ้นพิเศษให้อีกฝ่ายไปแล้วและเริ่มเปลี่ยนมาขบ กัดเบา ๆ บริเวณลาดไหล่แทนทำให้ฝ่ายรับสัมผัสกรีดร้องเสียงดังขึ้น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ดั่งเสือร้ายที่พร้อมจะฉีกกระชากเหยื่อของตนให้ไม่เหลือแม้กระทั่งเศษซากปรากฏขึ้นบนใบหน้าของร่างสูง
"แน่จริง อ๊ะ ! ก็ ท.. ทำให้แรง อ๊า ! กว่านี้.. สิ"
ประโยคคำพูดที่ได้ฟังดูกระท่อนกระแท่นไม่ค่อยจะเป็นภาษา แต่ถ้าหากพินิจดูจากแววตาที่มองมาอย่างหวานเชื่อมนั่นก็พอรู้อยู่ว่าอีกฝ่ายกำลังสนุกที่ได้ปั่นหัวเขา
"ตอนที่... อือ เต้นอยู่... อ๊ะ บนเวทีน่ะ มีพลัง มากกว่านี้... ไม่ใช่รึไง อ๊า !! "
คนที่ขยับกายอยู่ด้านบนพอได้ยินดังนั้นก็หัวเราะออกมา ในหัวของชายหนุ่มไม่มีวิธีโต้ตอบที่ดีอะไรนัก จะมีก็แต่คำสั่งให้ออกแรงพลิกกายคนตัวเล็กที่กำลังควบคุมเขาผ่านทางคำพูดอวดดีนั่นให้ขึ้นมาอยู่บนตัวทั้งที่ยังคงเชื่อมต่อกันอยู่เท่านั้นเอง
"นิ่งทำไมล่ะ คุณโปรดิวเซอร์"
เอ่ยถามออกไปเมื่อพบว่าร่างบางหยุดนิ่งพร้อมทั้งก้มหน้าลงเพื่อปกติสีแดงเรื่อบนแก้มสองข้าง มือหนาค่อย ๆ ลูบไปตามต้นขาลากไล้ไปถึงตุ่มไตสีหวาน ออกแรงสัมผัส บดขยี้มันเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ เพิ่มแรงขึ้นจนผู้ที่ไม่ยอมเงยขึ้นมาถึงกับต้องยอมเชิดหน้าขึ้น เสียงครวญด้วยแรงรักทำให้รู้สึกเหมือนเป็นบ้า ยิ่งมีสัมผัสจากด้านในตอดรัดส่วนแข็งขืนของเขาเป็นจังหวะตามการขยับตัวที่เพิ่งเริ่มขึ้นของอีกฝ่าย
"ให้มันได้อย่างนี้สิ จีฮุน"
เจ้าของชื่อยิ้มออกมาเล็กน้อยในขณะที่ก้มหน้าลงมาป้อนจูบให้กับคนที่กำลังสวนกลับตามจังหวะที่เขาเป็นคนควบคุม รสจูบนุ่มละมุนค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นร้อนแรงมากขึ้นเมื่อมันทำหน้าเป็นเหมือนยาที่ออกฤทธิ์ให้ลุ่มหลงมัวเมา
เสื้อเชิ้ตสีดำที่กระดุมถูกปลดออกจนหมดหากแต่ไม่ถูกดึงออกจากตัวเสียทีหล่นลงมากองอยู่บริเวณข้อพับแขน สีของเนื้อผ้าขับผิวให้ยิ่งขาวนวลยิ่งขึ้นไปอีก กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มหอมละมุนที่ติดอยู่บนเนื้อผ้าก็หอมติดจมูกไม่แพ้กลิ่นกายของร่างเล็กเลยสักนิด อีกทั้งยังมีรอยยิ้มซึ่งปรากฏอยู่บนใบหน้าได้รูปนั่นอีก
ทั้งหมดนี้เป็นเหมือนผลข้างเคียงที่ช่วยทำให้ยาออกฤทธิ์รุนแรงยิ่งขึ้น
ในดวงตาไม่สามารถสะท้อนภาพใดได้นอกจากเรือนร่างและความงดงาม น่ารักของอีจีฮุน
ใบหูไม่สามารถได้ยินเสียงอื่นใดได้อีกนอกจากเสียงครางหวานเสนาะหูยิ่งกว่าเสียงร้องเพลงใด ๆ ของอีจีฮุน
หากว่าเขากำลังป่วย ก็คงป่วยเป็นโรคหลุ่มหลงอีจีฮุน อาการคือความคลุ้มคลั่ง ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้คนตัวเล็กเป็นของตัวเองเท่านั้นดั่งเสือซึ่งหวงแหนเหยื่อที่ตนล่ามาได้ เหยื่อตัวนั้นหาใช่กวางน้อยไร้เดียงสา หากแต่เป็นแมวป่าที่สามารถแว้งกัดหรือออกลวดลายปั่นหัวนักล่าลายพาดกลอนได้เสมอ
"ร้อนแรงให้เท่ากับ อา.. ตอนอยู่บนเวทีสิ คุณหัวหน้า Performance team ควอนซูนยอง อ๊า ! "
"ฮ่า ๆ จะให้ฉันจุดไฟเผานายไปเลยรึไง จีฮุน"
ผู้ฟังยิ้มตอบกลับไปพร้อมทั้งก้มตัวลงกระซิบชิดหูอีกฝ่าย "มีฉายาว่า ควอนไฟเออร์ ไม่ใช่รึ-- อ๊ะ ! "
บางทีแล้ว คุณโปรดิวเซอร์คนเก่งอาจจะประเมินอาการคลุ้มคลั่งของอีกฝ่ายผิดไปหน่อย เมื่อชายหนุ่มออกแรงจับให้คนตัวเล็กนอนลงและพลิกหันหลังในท่าโก่งโค้ง สะโพกกลมกลึงปรากฏต่อสายตา แผ่นหลังขาวเนียนล่อให้ก้มลงไปสร้างรอยตีตราเอาไว้ จะว่ามากไปก็ช่าง ให้ได้รู้กันไปเลยว่าอีจีฮุนเป็นของควอนซูนยองคนเดียวเท่านั้น
รอยยิ้มแพรวพราวปรากฏขึ้นบนใบหน้าของผู้ที่กำลังกระแทกกายรัวเร็วจนคนที่ท้าทายในครั้งแรงถึงกับร้องครางไม่เป็นภาษา ในหัวไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกนอกจากเสียงกระซิบที่ข้างหูจากคนรักของตน
"ชอบไหมล่ะ จีฮุน..."
มันเหมือนเป็นประโยคคำถาม แต่แน่นอนว่าซูนยองไม่ได้ต้องการคำตอบ เพราะฝ่ามือที่กำลังจิกผ้าปูเตียงเอาไว้แน่นทำให้เขาสามารถเดาได้อยู่แล้ว
"รัก... อื้อ ! รักนะ อ๊ะ ! ซูนยอง ! "
เสียงครางไพเราะรื่นหูดังขึ้นเมื่อความรู้สึกมาถึงจุดสูงสุด ความรักที่ได้รับมานั้นมากล้นเสียจนรู้สึกร้อนไปทั่วท้องน้อย บางส่วนไหลลงตามต้นขาขาวยามเมื่อร่างสูงถอดถอนกายออกมาก่อนจะค่อย ๆ จับตุ๊กตากระเบื้องของเขาพลิกมานอนหงายอีกครั้ง
"ซูนยองก็รักจีฮุนเหมือนกัน... รักมาก ๆ ด้วย... รู้ตัวรึเปล่า..."
เรือนผมสีอ่อนแนบติดกับใบหน้าไม่เป็นทรง ซ้ำยังเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ กระนั้น ร่างข้างใต้ยังคงมองว่าคนที่ตนรักดูดีเสมอ แขนสองข้างยกขึ้นไปคล้องคอร่างด้านบนเอาไว้พร้อมทั้งส่งสายตาออดอ้อนและเอ่ยขออย่างยั่วยวน
"ยังไม่เช้าเลยนะ"
แน่นอนว่าไม่มีทางที่เขาจะไม่ให้ จูบร้อนแรงถูกมอบให้เป็นของขวัญของคนตัวเล็ก ส่งฝ่ามือลูบไล้ไปตามต้นขาเนียนก่อนจะสัมผัสหยอกล้อบริเวณช่องทางสีหวานอีกครั้ง นิ้วเรียวสอดใส่เข้าไปด้านใน ควาน ขยับไปมาเพื่อหวังจะแกล้งอีกฝ่ายและเพื่อกวาดเอาหยาดน้ำจากแรงอารมณ์ออกมาด้วย
ในขณะที่ผู้รับสัมผัสกำลังเคลิบเคลิ้มอยู่นั้นเอง นิ้วทั้งสองพลันถูกดึงออกมาอย่างรวดเร็วจนร่างบางเผลอร้องออกมาเสียดัง จากนั้นจึงส่งสายตาแสดงอารมณ์หงุดหงิดมาให้เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังสวมกางเกงกลับคืน ซ้ำยังทำท่าจะลุกไปที่อื่นอีกต่างหาก
"ก็บอกแล้วไงล่ะ ว่ายังไม่เช้า"
"บางทีนายอาจจะลืมไปนะจีฮุน" เขาเอ่ยในขณะที่ก้มลงไปช้อนตัวสุดที่รักซึ่งกำลังงอนใส่ตนให้ลอยสูงขึ้นจากเตียงและพาเดินตรงไปทางห้องน้ำ
"ว่านาฬิกาบนผนังที่นายมองเห็นน่ะ เรือนนั้นมันถ่านหมดไปตั้งแต่สองวันที่แล้ว และนาฬิกาข้อมือที่ฉันถอดวางไว้ข้างหมอนก็บอกว่าตอนนี้เป็นเวลาตีสี่ จำได้ไหม ว่าตอนตีสามครึ่งใครกลับมาที่หอแล้ว..."
ฉับพลัน อารมณ์พิศวาสของจีฮุนก็สลายหายไปทันทีและแทนที่ด้วยพวงแก้มที่ขึ้นสีแดงเห่อร้อนกับดวงตาที่เบิกกว้างแสดงท่าทีตกใจ ริมฝีปากที่เคยบดจูบและเรียกร้องนั้นก็อ้าค้างด้วยอาการช็อก
ตามตารางเวลาที่รู้มาน่ะ วันนี้ทุกคนไปข้างนอกกันหมดเพราะมีคิวทำไรไม่สามารถรู้ได้ ที่หอจึงเหลือเพียงแค่เขาสองคน แล้วคนที่จะกลับมาคนแรกเลยก็คือ...
อี ชาน...
กลับไปต่อที่Dek-Dได้เลยก่ะะะะ อิ___อิ
http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1480532&chapter=8
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น