Ice Cream Soonhoon CUT
Ice Cream
วันนี้อากาศร้อน และร้อนขึ้นเป็นพิเศษเมื่อใครบางคนกินไอศกรีมด้วยท่าทางแบบที่ทำให้คิดดีไม่ได้...
อันที่จริง
อีจีฮุนที่นั่งกินไอศกรีมรสสตอเบอร์รี่สีแดงสดใสอยู่บนเตียงไม่ใช่เรื่องไม่ดีอะไร
เป็นควอนซูนยองเองนั่นแหละที่คิดอกุศล อ้อ อีกอย่างหนึ่งคือ ถ้าที่นอนเปื้อนก็คงต้องไปซักกันใหม่
แต่ตรงนี้ไอแอร์ตกลงมาให้ความเย็นพอดีนี่นะ
"ปิกาจวูวววววว"
เสียงเรียกของคนบางคนที่พุ่งเข้ามากอดจากทางด้านหลังจนของหวานเย็น ๆ เกือบหลุดมือดังขึ้นที่ข้างหู
ไม่ได้เรียกชื่อธรรมดาแต่เรียกฉายาซะด้วยสิ
"ซูนยองงี่~....ออกไป"
น้ำเสียงที่เปลี่ยนไปแบบสดใสวูบลงเป็นขู่แยกเขี้ยวภายในชั่วพริบตา
แต่ใครมันจะไปสนใจกันล่ะ
ในเมื่อตอนนี้มือของคนขู่ยังไม่ว่างเพราะมีไอศกรีมแบบแท่งกลมอยู่
ริมฝีปากที่ว่าแดงอยู่แล้วในตอนที่กินของหวานนั่นเข้าไปยิ่งแดงเข้าไปใหญ่จากผลพวงของสีน้ำหวานซึ่งละลายจากความร้อนของเรียวลิ้นที่ไล่เลียตามความยาวของมัน
บ้าเอ้ย!
ตอนนี้เขาล่ะอยากจะไปเข้าโบสถ์แบบรุ่นพี่จีซูให้รู้แล้วรู้รอด
จิตใจจะได้สงบลงได้บ้าง...
"นี่... จีฮุน รู้รึเปล่า
ว่าไอศกรีมมันทำได้มากกว่ากินนะ"
ท้ายที่สุดก็ตัดสินใจเอ่ยประโยคที่คล้ายเป็นประโยคคำถามออกไป
"จะทำอะ... อือ..."
พูดยังไม่ทันจบด้วยซ้ำ
กลีบปากนุ่มนิ่มพลันถูกฉกชิงไปโดยคนที่ตั้งท่าจะจู่โจมมาแต่แรกแล้ว ของหวานเย็นฉ่ำที่เหลือเพียงน้อยนิดถูกแย่งไปจากมือทันที
ระหว่างนี้เองจูบที่ได้รับก็กลับทวีคูณความร้อนแรงจนเผลอยกมือขึ้นมาขยำเสื้ออีกฝ่ายไว้เสียจนยับยู่ยี่
ในทางกลับกัน เสียของตัวเขาเองก็ถูกปลดกระดุมออกจาหล่นมากองคาอยู่ที่ข้อพับ
เผยให้เห็นแผ่นอกขาวเนียน
แล้วในเมื่อล่อตาล่อใจขนาดนี้
มีหรือชายหนุ่มจะปล่อยไป จุมพิตหนักแน่น บดเบียด หยุดลง
และเปลี่ยนมาไล้จูบตั้งแต่ปลายคางลงมาบริเวณกระดูกไหปลาร้า
ต่ำลงมาจนถึงตุ่มไตสีหวาน ขบกัดหยอกเย้าสลับกับดูดดึงเรียกเสียงครางจากฝ่ายรับสัมผัสได้เป็นอย่างดี
แต่แล้ว
การกระทำทั้งหมดพลันหลุดลงเสียดื้อ ๆ
ไอศรีมรสสตอเบอร์รี่ยังคงอยู่ในมือของซูนยองดั่งเดิม
แต่กางเกงขาสั้นของจีฮุนตอนนี้ไม่อยู่บนตัวของเจ้าของเหมือนเดิมเสียแล้วสิ คนตัวเล็กได้แต่ส่งสายตาดุมาใส่พร้อมทั้งทำท่าจะคลานหนี
ก็วันนี้มันอากาศร้อนจะตาย ต่อให้เปิดแอร์ก็ยังไม่พอหรอก แล้วจะมาทำเรื่องอย่างว่าอีกน่ะหรือ
ให้ตายเถอะ
วันนี้เป็นวันหยุด
พนักงานบริษัทที่ทำงานหัวปั่น ตัวหมุนเป็นเกลียวอย่างเขาก็ต้องการการพักบ้างนะ!
"ร้อน อื้อ
ปล่อยได้แล้ว"
น้ำเสียงกระท่อนกระแท่นดังให้ได้ยินหลังจากที่ส่วนนั้นถูกครอบครองเอาไว้โดยมืออีกข้างที่ยังว่างของคนที่จับร่างบางให้นอนราบลงกับเตียง
ความรู้สึกเสียวซ่านแผ่ไปทั่วทั้งสรรพางค์ร่างกายเมื่อดวงตาไม่สามารถมองเห็นและคาดเดาได้ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไร
ผิดเองแหละที่หลับตาลงแล้วเอาหมอนยกขึ้นมาปิดหน้าน่ะ...
"ร้อนหรอ เดี๋ยวจะทำให้เย็นลงแล้วกันนะ...."
น้ำเสียงทุ้มน่าฟังผิดจากยามปกติที่น่ายกมือขึ้นฟาดคนพูดให้รู้แล้วรู้รอดกระซิบบอกอยู่ข้างหู
ในขณะเดียวกันจีฮุนก็สัมผัสได้ถึงนิ้วเรียวที่เริ่มรุกล้ำช่องทางด้านหลังของตน
ทั้งขยับเข้าออกอย่างช้า ๆ และกดย้ำลงบนจุดสำคัญอย่างแรงจนสะดุ้ง ทั้งกวาดวนเสียจนรู้สึกเหมือนมีผีเสื้อนับร้อยบินว่อนอยู่ในท้อง
กระนั้นก็รู้สึกสังหรณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่...
"อ๊า
!! ทำอะ อื้อ! อะไรของนาย! เอาออกไปนะ!"
และลางสังหรณ์ก็เป็นจริง
ร่างเล็กร้องออกมาพร้อมทั้งหันหน้าไปอีกทาง
ปิดตาลงซ่อนความเขินอายเอาไว้หลังจากลืมตาขึ้นมาอีกครั้งและพบว่าตัวเองเผลอยกสะโพกขึ้นตามแรงขยับของนิ้วทั้งสาม
รวมทั้ง บัดนี้ไม่ใช่นิ้วอีกต่อไปที่รุกรานเข้ามาภายในกาย
เจ้าของหวาน ๆ เย็น ๆ
สีแดงนั่นก็ถูกส่งเข้ามาด้านในช่องทางสีหวานด้วยเช่นกัน ผนังนุ่มอุ่นตอดรัดแท่งของหวานไม่ต่างจากก่อนหน้านี้เลยสักนิด
มิหนำซ้ำ บั้นท้ายยังถูกขยำด้วยความหมั่นเขี้ยวจนขึ้นรอยมือแดง ก่อนจะถูกยกขึ้นสูงกว่าเดิมเพื่อให้เห็นปากทางสีสวยที่กำลังกลืนกินไอศกรีมสีแดงนั่นอย่างช้า
ๆ ได้ชัดเจนขึ้น
ความร้อนจากภายในละลายมันจนน้ำหวานเหนียวปริ่มออกมา
ความเหนียวเหนอะหนะพลันเกิดขึ้น หากแต่ตอนนี้ใครจะไปสนใจกันล่ะ
ในเมื่อความเย็นของเจ้าของหวานสีสดใสนี่สัมผัสกับจุดนั้นภายในย้ำ ๆ
ซ้ำแล้วซ้ำเล่าตามการเคลื่อนไหวเข้าออกอย่างเชื่องช้าที่มีซูนยองเป็นผู้ควบคุม
เสียงครางหวานหูดังขึ้นเรื่อย ๆ
ไม่ได้หยุดหย่อน
ซ้ำยังดูเหมือนจะดังขึ้นด้วยเมื่อไม้ไอศกรีมที่ว่างเปล่าถูกโยนลงข้างเตียงโดยไม่มีการหวาดเกรงว่าจะเหนียวพื้นหรือไม่
ในขณะเดียวกันช่องทางสีสวยก็ถูกเติมเต็มอีกครั้งด้วยสิ่งที่มากกว่า
"อ่า ตอนนี้ก็คงร้อนอีกแล้วน่ะสิ...
แย่จังเลยนะจีฮุนนี่~"
จีฮุนตื่นขึ้นมาในช่วงบ่ายของวัน
ร่างเล็กสำรวจร่างกายตัวเองเป็นสิ่งแรก ชุดยังคงเป็นเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นดั่งเดิม
ผ้าปูที่นอนก็เรียบร้อยดี ไม่มีอะไรผิดแปลกไป มองลอดผ่านประตูห้องนอนออกไปก็เห็นซูนยองกำลังนั่งเล่นเกมอยู่ที่ห้องนั่งเล่นกับชาน
แล้วที่เกิดขึ้นล่ะ ฝันหรอ...
เดี๋ยวนี้เขาฝันแปลกขนาดนี้แล้วหรอ...
"โอ้ย! "
แต่คงไม่ใช่ฝันอะไรหรอก
ในเมื่อตอนที่ยืนขึ้นมันเจ็บไปทั่วสรรพางค์ร่างกายขนาดนี้
โดนเฉพาะแถวสะโพกและเอว... จากตรงนี้เอง
ภาพของร่างสูงที่กระแทกกายเข้ามาอย่างแรงและเร็วจนเตียงไม้ส่งเสียงลั่นดังเอี๊ยดอ๊าด
เรือนผมยุ่งเหยิงสะยายเต็มหมอนจากการส่ายหัวไปมาเนื่องจากไม่สามารถรับความรู้สึกที่ดีมากจนแทบล้นทะลักนี้ได้อีกต่อไป
แถมเหตุการณ์ทั้งหมดยังไม่ได้เกิดขึ้นเฉพาะบนเตียง
ยังมีทั้งที่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องน้ำที่ทำให้สามารถเห็นเรือนร่างขาวเนียนน่าสัมผัสของตัวเองกำลังขยับโยกจนมือที่ท้าวยันเอาไว้กับกระจกอ่อนปวกเปียกไม่มีแรงลำบากร่างสูงต้องคอยพยุงเอาไว้
กลีบปากช้ำจากการบดจูบเผยออ้าออกเพื่อรับอากาศหายใจเข้าไปหลังจากที่รู้สึกเหมือนจะขาดใจให้ได้
ท่อนขารู้สึกเหนียวไปหมดจากทั้งน้ำหวานสีแดงและน้ำรักสีขาวขุ่นที่ไหลลงมาปนกัน
แน่นอนว่าภาพนี้สะท้อนอยู่ในกระจกบานนั้นพาลให้คนที่สงบไปแล้วเกิดบ้าขึ้นมาอีกด้วยการอุ้มร่างเล็กขึ้นไปจัดการต่อที่อ่างอาบน้ำซึ่งเปิดน้ำเอาไว้เพียงแค่ครึ่งเดียวพอให้ได้ใช้ลูบต้นขาขาวล้างคราบเหนอะและเนียนใช้โอกาสรุกรานคนบางคนซึ่งน่าแกล้งเหลือเกิน
"โถ่เอ้ย!!
แพ้อีกแล้วอ่ะ!! "
ความทรงจำทั้งหมดที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในหัวหยุดลงทันทีเมื่อได้ยินเสียงโวยวายของฝ่ายแพ้ในเกมอะไรสักอย่าง
ด้วยเหตุนี้เองจีฮุนจึงตัดสินใจก้าวเดินออกจากห้องนอนด้วยท่าทีที่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่ลางสังหรณ์มันก็บอกอีกนั่นแหละว่าต้องไม่รอดแน่
ๆ
"อ้าว พี่จีฮุน
ตื่นแล้วหรอครับ"
แล้วสังหรณ์ผิดที่ไหน...
ชานวางจอยเกมลงบนพื้นและปีนขึ้นโซฟามาเพื่อจ้องหน้าคนเป็นพี่โดยเฉพาะ
เด็กหนุ่มฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์ไม่แพ้พี่ชายของเจ้าตัวเองอย่างซูนยองเลยสักนิด
"แล้วนี่จะทำอะไรหรอครับ"
"จะกินไอ'ติมน่ะ กินไหม" ทำทีเป็นเดินไปทางตู้เย็นเพื่อกลบเกลื่อนว่าตัวเองกำลังเหลือบมองคนที่กำลังหมุนจอยเกมเล่นในมือ
"จะกินไอ'ติมอีกแล้วหรอครับ" รอยยิ้มร้ายเดียงสาปรากฏขึ้นบนหน้าของจอมทะเล้น
ก่อนที่จะหันมองซูนยองที จีฮุนทีแล้วเอ่ยประโยคที่ทำให้คนตัวเล็กอยากจะเอาตัวเองเข้าไปแช่ไว้ในตู้เย็น
"รอบนี้พี่จะโดนกินแทนไอ'ติมอีกรึเปล่านะ"
ความจริงก็ได้แต่นึกแล้วสงสัย...
ชานเนี่ย รู้ทุกอย่างในบ้านเลยรึเปล่านะ...
คราวที่แล้วก็แซวว่าพวกเขาเข้าไปทำอะไรกันในห้องน้ำนาน ๆ มารอบหนึ่งแล้วนะ...
ร้ายกาจ...
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น