Blood - SoonHoon - CUT
Blood
Hoshi x Woozi
ในยามมืดมิดที่มีเพียงแสงจันทร์ให้ความสว่าง
เตียงนอนสี่เสาขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางห้อง ผ้าปูที่นอนสีขาวเปรอะเปื้อนด้วยคราบเลือด
ร่างบางของหญิงสาวนิรนามถูกปล่อยทิ้งลงกับฟูกนอนอย่างไม่ใยดีเมื่อทุกหยาดหยดของโลหิตถูกสูบไปจดหมดทั้งร่างกาย
ในไม่นาน ผิวหนังเต่งตึงก็สลายหายไป กระดูกค่อย ๆ กลายเป็นธุลีไปทีละชิ้น จนในที่สุด
ก็เหลือเพียงความว่างเปล่า
เวลาอาหารของแวมไพร์หนุ่มหมดลงแล้ว
หากแต่ช่วงเวลาแห่งการล่ายังคงไม่จบ...
ชายร่างสูงเจ้าของคฤหาสน์หลังใหญ่อันเวิ้งว้างก้าวเดินไปตามทาง
ระหว่างทางที่เดินอยู่นั้นก็รับเอาผ้าเช็ดมือจากพ่อบ้านมาเช็ดเลือดตามใบหน้าและอวัยวะส่วนอื่น
ๆ ที่มีรอยโลหิตเปื้อนจากการดิ้นรนของอาหารจานหลักเมื่อครู่
"เตรียมห้องไว้ด้วย
จุนฮวี ตอนเช้าฉันจะกลับไป" หันไปบอกร่างโปร่งที่กำลังยิ้นยิ้มกริ่มอยู่
รอสักพัก เมื่อได้รับคำตอบเป็นการพยักหน้าแล้วจึงเดินตรงไปยังประตูบานหนึ่ง ณ
ที่สุดทางเดิน
มือหนาเอื้อมบิดลูกบิดประตู
ดันบานประตูสีเข้มให้เปิดออก
เตียงสี่เสาแบบเดียวกันกับในห้องของเขาตั้งอยู่ตรงตำแหน่งเดียวกันไม่มีผิด
หากจะมีส่วนผิดแปลกไปเห็นทีจะเป็นคราบที่อยู่บนเตียงมากกว่า...
ไม่ใช่เลือดสีแดง
แต่เป็นคราบสีขาวแห้งเกราะกรังกับรอยฉีกอันเกิดจากการจิกทึ้ง... คงไม่ต้องเดาให้ยากหรอกนะ
ว่าแรงเหล่านั้นมันเกิดมาจากอะไร
ท่ามกลางความเงียบงัน
เสียงหนึ่งที่ดังขึ้นคือเสียงฝีเท้าที่ค่อย ๆ
ย่างกรายเข้าใกล้เด็กหนุ่มบนเตียงมากขึ้น
ร่างเปลือยเปล่ายังคงมีร่องรอยสีกุหลายประดับอยู่เด่นชัด
สองแขนเรียวเล็กถูกมัดรวบเอาไว้ด้วยกันด้วยริบบิ้นสีแดงบริเวณข้อมือ ริมฝีปากแดงช้ำเผยอหอบหายใจคล้ายกับเป็นการเชิญชวน
แถบผ้าสีดำผูกพันอยู่รอบศีรษะปิดบังดวงตาเอาไว้ไม่ให้มองเห็นได้ แต่ไม่ต้องอาศัยการมองหรอก
ดวงตาคู่นั้นคงกำลังหวานปรือปรอยเต็มที่แล้วล่ะ
ทำไมน่ะหรือ...
ก็ในช่องทางสีหวานในตอนนี้กำลังมีสิ่งยั่วเย้าจำพวกของเล่นทรงรีอันเล็กสอดใส่เอาไว้อยู่
อา...
ร่างที่กำลังสั่นสะท้านนี้ช่างน่าสัมผัสเหลือเกิน
ทิ้งกายลงนั่งข้างเตียงอย่างเชื่องช้าพลางยื่นมืออกไปสัมผัสข้างแก้มใส
ลูบไล้แผ่วเบาอย่างทะนุถนอมก่อนจะเลื่อนลงมาบริเวณลำคอ
จากนั้นจึงออกแรงบีบเล็กน้อยพร้อมทั้งบดจูบลงบนกลีบปากยั่วยวน
"อือ"
เสียงครางในลำคอของผู้รับสัมผัสทำให้เจ้าของฝ่ามืออดไม่ได้ที่จะเปลี่ยนจุดสัมผัสลงมาเป็นบริเวณอกแบนราบนั่นแทน
นิ้วทั้งห้าลากผ่านตุ่มไตสีสวยดั่งต้องการจะแกล้งหยอกเย้าในขณะเดียวกันก็ขบกัดริมฝีปากนุ่มเบา
ๆ ไม่นานนักจึงผละออกมา
"คิดถึง...
จัง..." แต่สุดท้ายก็ถูกสานต่อด้วยการกดจมูกลงบนแก้มโดยร่างเล็กที่กำลังขยับกายที่สั่นสะท้านนั่นขึ้นมาอยู่บนตักของร่างแกร่ง
"ซูนยอง มากกว่านี้สิ"
"ฉันไม่เคยมาหาเพื่อจูบแค่นี้หรอกนะ
อีจีฮุน" ว่าพลางแกะผ้าที่ผูกอยู่บนศีรษะออก ในที่สุด นัยน์ตาสีแดงของไซเรนก็ปรากฏให้เห็น
มันเหมือนกับทับทิมเม็ดงาม ใครหลาย ๆ คนเคยแย่งชิงมัน แต่แล้วไงล่ะ
ในเมื่อเจ้าของอัญมณีเม็ดงามนี้เป็นของเขา
"เพราะเสียงนายเพราะกว่าอะไรทั้งสิ้น
รู้ตัวบางไหม หืม..."
กระซิบข้างหูพลางเป่าลมแกล้งเย้าให้คนตัวเล็กหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงครวญครางเมื่อเรียวนิ้วยาวของอีกฝ่ายดันลึกเข้ามาภายในช่องทางด้านหลัง
โพรงอ่อนนุ่มตอดรัดสิ่งที่บุกรุกเข้ามาโดยอัตโนมัติ
"อยู่ไหนนะ
ของเล่นชิ้นโปรดของเด็กดีอยู่ไหนกันนะ"
น้ำเสียงยียวนดังประสานไปกับเสียงหวานของผู้รับสัมผัส นิ้วที่สอดแทรกเข้ามาเพิ่มจากหนึ่งเป็นสอง
และจากสองเป็นสาม การตามหาของเล่นชิ้นนั้นยังคงดำเนินต่อไปซ้ำยังลึกยิ่งขึ้น
จนในที่สุดเจ้าสิ่งนั้นก็ถูกดึงกระชากออกมาอย่างแรงในคราเดียวเรียกเสียงกรีดร้องได้อย่างดี
จีบปากทางกระตุกถี่
ๆ ในขณะที่เด็กหนุ่มกำลังหอบหายใจหนัก ใบหน้าอ่อนเยาว์ผิดกับวัยที่ล่วงเลยร้อยปีมามากนักซบลงบนบ่ากว้างของคนตรงหน้า
"จีฮุนรอซูนยองมาทั้งวันแล้วนะ
รู้บ้างรึเปล่า..." แต่ทันทีที่จังหวะการหายใจกลับมาเป็นปกติอีกครั้งเรียวปากที่เห่อช้ำก็เริ่มพรมจูบลงบนลำคอของอีกฝ่าย
"กลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงพวกนั้นบนตัวของซูนยองน่ะ
เกลียดที่สุดเลยนะรู้ไหม"
วงแขนเรียวซึ่งยังถูกมัดเอาไว้คล้องลงรอบลำคอร่างสูง
ดึงกระชากให้เข้ามาใกล้มากขึ้นจนกระทั่งสามารถป้อนจูบร้อนแรงให้ได้
แน่นอนว่ามันคือสัญญาณบอกกล่าวว่าถัดจากนี้
สิ่งที่อีจีฮุนทำจะร้อนแรงมากกว่าจูบนี่แน่นอน
"แต่ไม่เป็นไรหรอก
จะทำให้ทั้งตัวของซูนยองมีแค่กลิ่นของจีฮุนคนเดียวเอง"
"อ๊า ! อ.. อือ... "
เสียงครางหวานยังคงดังกว่าเสียงใด
ๆ ในห้องนอนยามค่ำคืน และคงจะเป็นแบบนี้ไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะถึงเช้า
ก็ไม่เสียแรงเท่าไหร่หรอกที่เฝ้าบ่มเพาะวิธีการ"รัก"ให้เป็นอย่างดีตั้งแต่อ้อนแต่ออก
จีฮุนเป็นนักเรียนดีเด่นกับซูนยองเสมอในทุกบทรัก
ไม่ว่าจะหวานปานน้ำผึ้งในยามฤดูแล้งที่ไร้หยาดฝนใดเจือปน
ไม่ว่าจะเร่าร้อนดั่งเพลิงจากปีกของฟินิกส์ที่ไม่มีวันมอดไหม้
ไม่ว่าจะอ่อนหวานดั่งเทพบุตรเป็นผู้เฝ้าโอบกอดเสียเอง
หรือจะรุนแรงร้ายกาจประหนึ่งปีศาจผู้มีฤทธิ์แก่กล้ามาสะกดมนต์ให้เคลิ้มตามและเรียกร้องให้สัมผัสแรงยิ่งขึ้นไปอีก
เก่ง..
จนกระทั่งสามารถบัญชาการบทรักในคืนนี้บนตัวของแวมไพร์หนุ่มได้โดยมีมีผ่อนแรงลงสักนิดตั้งแต่เริ่มต้นมา
"นี่..."
เสียงของผู้ที่สวนกายกลับคืนให้ผู้ที่อยู่ด้านบนร้องฟังไม่ได้ศัพท์ดังขึ้น
"ถ้าเกิดว่าในวันพรุ่งนี้ฉันมาพร้อมกับกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงอีกล่ะ
จะทำยังไง"
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น